زير آن طبقى وجود دارد كه گرده روى آن پاشيده، شروع به رشد و نموّ نموده، و به سمت پايين حركت مى‌كند، و دانه يا ميوه تشكيل مى‌شود. طَبَقِ مذكور بخش ماده ميوه است. گرده‌ها به صورت طبيعى و خودكار بر روى طَبَقِ ماده نمى‌ريزد، بلكه اين كار يا توسّط نسيم باد، يا به وسيله برخى از حشرات، نظير زنبورِ عسل و پروانه و بعضى از مگسها صورت مى‌پذيرد. توضيح اينكه: در عمق و باطن گلها ماده قندى وجود دارد كه زنبور عسل به عشق دست يافتن به آن، به داخل گلها مى‌رود. يعنى از روى ميله و گرده‌ها عبور مى‌كند و بطور ناخودآگاه دست و پا و بدن او آغشته به گرده‌ها مى‌شود، و در حين عبور از طَبَق گرده‌ها بر روى آن مى‌ريزد، و عمليات گرده افشانى انجام مى‌شود. زنبور عسل پس از دستيابى به موادّ قندى از گل خارج و به سمت كندوى خويش حركت مى‌كند. زنبور عسل ذرّه ذرّه از اين گل و آن گل عسل تهيّه مى‌كند، به گونه‌اى كه يك كيلو عسل شايد حاصل مواد قندى هزاران هزار گل باشد! به هر حال عمليات گرده افشانى توسّط باد يا حشرات صورت مى‌پذيرد. يكى از دانشمندان مى‌گويد: اگر در يك سال باد نوزد، و حشرات اعتصاب كنند و عمليات گرده افشانى را انجام ندهند، تمام مغازه‌هاى ميوه فروشى از ميوه تهى و خالى مى‌شود. آيا عجيب نيست كه خداوند متعال به وسيله نسيم باد، حشرات تمام جهان بشريّت را تغذيه مى‌كند؟

ب) حيوانى كه نه مادرش را مى‌بيند و نه فرزندش را!

مرحوم آية اللَّه خادمى اصفهانى در كتاب رهبر سعادت، در بحث خداشناسى چنين نقل كرده است: برخى از پرندگان براى تربيت و تغذيه فرزندشان برنامه‌اى بى‌نظير دارند. اين پرنده پس از تخم‌گذارى و قبل از آن كه جوجه‌اش سر از تخم در آورد مى‌ميرد؛ يعنى هرگز جوجه‌اش را نمى‌بيند. همان‌گونه كه مادرش او را نديده است. بنابراين نه مادرش را ديده، و نه فرزندش را مى‌بيند! امّا در عين حال غذاى جوجه‌هايش را قبل از مرگ آماده مى‌كند. اين حيوان درون چوبى را خالى كرده،