جِهاداً

؛ خداوند روزه، نماز، صدقه، حج، عمره و جهاد بدعت گذار را قبول نمى‌كند». [1]

زيرا چنين افرادى آيين خدا را آلوده كرده‌اند، و خداوند اعمال و عبادات كسانى كه آيينش را آلوده كنند، نمى‌پذيرد.

سرچشمه بدعت:

به اعتقاد ما سرچشمه بدعتها تفسير به رأى و قراآت جديد است. بدعت‌گذار آيه‌اى از آيات قرآن را مطابق ميلش تفسير مى‌كند و به دنبال آن بدعتى مى‌گذارد. در ميان صوفيّه اين سخن معروف است كه «انسان وقتى به مقام ايمان كامل رسيد و به قرب الى اللَّه بار يافت، ديگر نماز و روزه و ساير عبادات بر او واجب نيست!» و براى اين سخن به آيه شريفه‌ «وَاعْبُدْ رَبَّكَ حَتَّى‌ يَأْتِيَكَ الْيَقِينُ» [2] استدلال مى‌كنند. چرا كه آيه مذكور پرستش خداوند را تا هنگام رسيدن به مقام يقين لازم مى‌داند، و پس از آن لازم نيست! در حالى كه بطلان اين برداشت و تفسير غلط، كه منشأ آن بدعت زشت شده، روشن است. اگر اين سخن درست باشد چرا حضرت رسول صلى الله عليه و آله تا آخرين روزهاى عمرش نماز مى‌خواند، و حتّى به هنگام بيمارى روزهاى آخر عمر از اصحابش خواست كه به او كمك كنند تا به مسجد رود و با مردم نماز بگذارد و براى آنها سخن بگويد. آيا پيامبر صلى الله عليه و آله به مقام يقين نرسيده بود، امّا اقطاب صوفيّه به اين مقام رسيده‌اند؟!

اگر اين سخن درست باشد چرا حضرت على عليه السلام تا آخرين لحظات عمرش به عبادت و بندگى خدا، عشق مى‌ورزيد، و جان عزيزش را به هنگام نماز و در محراب عبادت تقديم جانان كرد؟ آيا آن حضرت به مقام يقين و قرب الى اللَّه نرسيده بود، و برخى از صوفيه رسيده‌اند؟

اگر اين تفسير صحيح باشد چرا حضرت امام حسين عليه السلام در گرماگرم نبرد عاشورا

[1]. ميزان الحكمه، باب 332، ح 1645.

[2]. حجر، آيه 99.