نام کتاب : سوگندهاى پر بار قرآن نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 1 صفحه : 437
فرزندانشان را نيز به پاى بت سر مىبريدند. به آيه زير توجّه كنيد: « «قَدْ خَسِرَ الَّذِينَ قَتَلُوا أَوْلَادَهُمْ سَفَهاً
بِغَيْرِ عِلْمٍ وَحَرَّمُوا مَا رَزَقَهُمُ اللَّهُ افْتِرَاءً عَلَى اللَّهِ»؛ و به يقين آنها كه فرزندان خود را از روى جهل و نادانى
كشتند، گرفتار خسران شدند، (زيرا) آنچه را خدا به آنها روزى داده بود، بر خود
تحريم كردند، و بر خدا افترا بستند». [1]
بنابراين بدعتهاى فراوان، آسايش و آرامش را از آنها سلب نموده، و نقش بسيار
مخرّبى در زندگى آنان ايفاء مىكرد. و لهذا در نُه آيه قرآن از بدعت تعبير به « «فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ»؛ چه كسى ظالمتر است از آنها كه به خدا افترا مىبندند، و
بدعت مىنهند» شده است!
بنابراين هر چه در مورد خطر بدعت و افتراء على اللَّه گفته شود كم است و همگان
بايد مواظب اين پديده شوم باشند، تا مبادا دچار آن شوند كه هم به خود ظلم روا
داشته، و هم به كسانى كه به آن عمل مىكنند ظلم كرده، و هم به دين و آيين و خدا
ستم نمودهاند.
بدعت خاص و عام:
همانگونه كه قبلًا نيز اشاره شد بدعت دو معنا دارد؛ بدعت خاص و بدعت عام.
منظور از بدعت خاص همان چيزى است كه در آيات قرآن و روايات معصومين عليهم
السلام از آن نهى شده، و عامل به آن سرزنش و تقبيح گشته است. كه علما و دانشمندان
آن را چنين توصيف و تعريف كردهاند:
«ادخال ما ليس من الدين فى الدين؛
چيزى كه جزء دين نيست را جزء دين قرار دادن» اين نوع از بدعت بىشك حرام است و
مرحوم شيخ انصارى رحمه الله در كتاب ارزشمند رسائل در مبحث حجيّت ظن، چهار دليل از
قرآن و روايات و عقل و اجماع، بر حرمت آن اقامه كرده است.
جالب اينكه در كتابى ازعلماى اهل سنّت كه پيرامون بدعت نگاشته شده، بدعت بر
پنج قسم شده است: بدعت حرام، بدعت واجب، بدعت مكروه، بدعت مستحب و