؛ مؤمن عملًا شكر نعمتهاى خدا را بجا مىآورد، اما شكرگزارى منافق فراتر از
زبانش نيست». [1]
انسان مؤمن با استفاده صحيح از نعمتهاى الهى، و به كار بردن آن در جايى كه
خداوند فرموده، شكر عملى مىكند، اما انسانهاى منافق فقط در گفتار مدّعى
شكرگزارىاند، و در عمل شاكر نيستند.
4. در روايتى ديگر از اميرالمؤمنين على عليه السلام مىخوانيم كه شكر چهار
مرحله دارد:
شكر خدا، شكر بالا دستىها، شكر همطرازها، شكر در مقابل زير دستىها، سپس به
بيان چگونگى شكر نسبت به هر يك از اين چهار گروه مىپردازد:
؛ شكر خداوند به حمد و سپاس او و مداومت بر اين كار است، و شكر نعمت پيامبرى و
امامت آن است كه ولايت صادقانه آنها را داشته باشيد (در مسير آنها گامهاى عملى
برداريد، و اعمالتان شبيه اعمال آنها شود و تنها به دعا و توسّل و مجلس روضه قناعت
نكنيد) و شكر هم رديفان اين است كه حقبرادرى را در حقّشان بجا آوريد و همانند يك
برادر با آنها رفتار نماييد، و شكر نسبت به زيردستان اين است كه نسبت به آنها عطا
و بخشش كنيد». [2]
اسلام آيين خشونت يا رحمت؟
اين روزها سخن از اتّهامات پاپ رهبر كاتوليكهاى جهان نسبت به مسلمانان است، كه
آنها را انسانهاى خشن و دين اسلام را آيين خشونت معرّفى كرده است! اگر به مباحث
بالا توجّه كنيم، اسلام را آيينى سراسر محبّت و مودّت و رحمت مىبينم، و
بىاطّلاعى پاپ و ديگر دشمنان اسلام، از معارف اسلام آشكار مىشود. به راستى آيا