شكر نعمت در روايات معصومين عليهم السلام:

شكر نعمت در روايات انعكاس گسترده‌اى دارد، كه به چهار نمونه آن قناعت مى‌كنيم:

1. امام دهم، حضرت هادى عليه السلام فرمودند:

«الشَّاكِرُ اسْعَدُ بِالشُّكْرِ مِنْهُ بِالنِّعْمَةِ الَّتى‌ اوْجَبَتِ الشُّكْرَ؛ لِانَّ النِّعَمَ مَتاعُ، وَالشُّكْرَ نَعِمٌ وَعُقْبى‌

؛ كسى كه شكر نعمت پروردگار را بجا آورد، اين توفيق از خود آن نعمت ارزشمندتر است؛ چون نعمتها متاع دنيايند، ولى شكرِ نعمت، هم باعث فزونى نعمت دنيا مى‌شود، و هم ذخيره‌اى است براى جهان آخرت». [1]

2. امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد:

«انَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ انْعَمَ عَلى‌ كُلِّ قَوْمٍ بِالْمَواهِبِ فَلَمْ يَشْكُرُوا فَصارَتْ عَلَيْهِمْ وَبالًا، وَابْتَلى‌ قَوْماً بِالْمَصائِبِ فَصَبَرُوا فَصارَتْ عَلَيْهِمْ نِعْمَةً

؛ خداوند عزّوجلّ هنگامى كه نعمت‌هايى را به جمعيّتى ارزانى مى‌دارد، ولى شكر آن را بجا نمى‌آورند، آن نعمتها وبال گردن آنها مى‌شود و تبديل به نقمت مى‌گردد. و جمعيّتى را مبتلا به مشكلات و گرفتاريهايى مى‌كند و آنها صبر را پيشه خود ساخته و شكر مى‌كنند. (در نتيجه) آن مشكلات تبديل به نعمت مى‌گردد». [2]

به عنوان مثال خداوند فرزندى را به خانواده‌اى ارزانى مى‌كند، ولى آنها در تربيت آن كوتاهى مى‌كنند، و عملًا ناشكرى نعمت خدا را بجا مى‌آورند، و اين نعمت تبديل به نقمت و وبال مى‌گردد؛ بدين شكل كه مثلًا رو به اعتياد مى‌آورد، و دنيا و آخرت خود و خانواده‌اش را خراب مى‌كند. وبالعكس فردى مبتلا به كسالت و بيمارى مى‌شود، و در برابر آن صبر مى‌كند و شكر خداى را بجاى مى‌آورد، و دوران كسالت طى مى‌شود، آنگاه متوجّه مى‌شود كه اگر سالم بود، در فلان برنامه شركت مى‌كرد كه باعث نابودى او مى‌گرديد.

[1]. ميزان الحكمة، باب 2063، ح 9587.

[2]. همان مدرك، باب 2067، ح 9599.