بى‌ادبى نكرد، و حتّى هنگام نماز ظهر به لشكريانش دستور داد كه نماز جماعت مستقل و جداگانه‌اى اقامه نكنند، بلكه همگى به فرزند پيامبر، امام حسين عليه السلام اقتدا كنند.

آرى! حرّ بن يزيد رياحى گنهكار است، امّا پلهاى پشت سرش را ويران نكرد، و مستحق شفاعت است. و لهذا جاذبه ولايت امام حسين عليه السلام او را به سوى خود كشيد، و سرانجام نجاتش داد. و اين در حقيقت يكى از شاخه‌هاى ولايت تكوينى است كه در دلهاى قابل و آماده تأثير مى‌گذارد.

سه نعمت بزرگ و سه وظيفه حسّاس:

پس از روشن شدن حقيقت سوگندهاى سوره ضحى، و توضيح آنچه را كه خداوند به خاطر آن قسم ياد كرده، و شرح رابطه اين دو، و بيان دو بشارت مهم به پيامبر بزرگوار اسلام در برابر تحمّل ناملايمات و سختى‌ها و مشكلات، خداوند سخن از سه نعمت بزرگ كه بر پيامبرش ارزانى داشته به ميان مى‌آورد، و به دنبال آن سه دستور به او مى‌دهد.

نعمت اوّل: پناه دادن به هنگام يتيمى!

حضرت رسول صلى الله عليه و آله سه مرحله يتيمى را به لطف خداوند پشت سر گذاشت. زمانى كه آمنه حضرت رسول صلى الله عليه و آله را حامله بود، پدرش عبداللَّه را از دست داد. پس از ولادت در دامن آمنه پرورش يافت. شش سال سايه پر مهر و محبّت مادر بر سرش بود، و در سنّ شش سالگى، آمنه نيز چشم از جهان فرو بست. پس از آن، نوزاد عبداللَّه تحت كفالت و حمايت جدّش عبدالمطلب قرار گرفت و خداوند به وسيله او پناهگاهى براى يتيم عبداللَّه و آمنه فراهم ساخت. اما عمر اين پناهگاه نيز طولانى نبود و در سنّ هشت سالگى پيامبر، عبدالمطلّب نيز چشم از جهان فرو بست. سپس ابوطالب كه مردم بسيار با شخصيّت وپرنفوذى در ميان قريش و مكّه بود، كفالت پيامبر صلى الله عليه و آله را بر