نتيجه اينكه نسبت كهانت به حضرت رسول صلى الله عليه و آله نسبت بى‌پايه و اساسى است كه خداوند آن را در قرآن مجيد رد كرده، و اصل كهانت از نظر شريعت مقدّس اسلام از گناهان شمرده شده، و خداوند به مسلمان اجازه پيشگويى نداده است. همان‌گونه كه به آنها اجازه نداده به نزد پيشگويان بروند.

فلسفه برچسب شاعر:

قرآن مجيد آياتى موزون دارد، مخصوصاً آيات سوره‌هاى مكّى، و لهذا بت‌پرستان پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله را شاعر و قرآن را شعر توصيف مى‌كردند، تا جاذبه قرآن را مرهون موزون بودن آن تلقّى كنند.

در حالى‌كه هر آشناى به شعر و شاعرى با اندكى دقّت و تأمّل در آيات قرآن مجيد، مى‌فهمد كه قرآن وزن شعرى ندارد. امّا بت‌پرستان و مشركان بسان غريقى بودند كه به هر چيزى براى نجات خويش و خدايانشان متوسّل مى‌شدند، تا شايد بتوانند جلوى موج اسلام را بگيرند، و خود را نجات دهند.

جالب اينكه قرآن مجيد در مورد شعر و شاعران مى‌فرمايد:

« «وَالشُّعَرَاءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُنَ* أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وَادٍ يَهِيمُونَ* وَأَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَ* إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيراً وَانتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ مَا ظُلِمُوا وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَىَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبُونَ»؛ (پيامبر اسلام شاعر نيست؛) شاعران كسانى هستند كه گمراهان از آنان پيروى مى‌كنند. آيا نمى‌بينى آنها در هر وادى سرگردانند؟ و سخنانى مى‌گويند كه (به آنها) عمل نمى‌كنند؟! مگر كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام مى‌دهند و خدا را بسيار ياد مى‌كنند و به هنگامى كه مورد ستم واقع مى‌شوند به دفاع از خويشتن (و مؤمنان) بر مى‌خيزند (و از شعر در اين راه كمك مى‌گيرند)؛ آنها كه ستم كردند به زودى مى‌دانند كه بازگشتشان به كجاست!». [1]

[1]. شعراء، آيات 224- 227.