ناسازگار است» يا «خطرى در انتظار توست» و مانند اين كليّاتى كه در زندگى هر كس ممكن است رخ دهد. چنين اشخاصى كه با اين كار به دنبال منافع مادّى خويش بودند را «كاهن» و كار آنها را «كهانت» مى‌گفتند. دشمنان اسلام براى جلوگيرى از نشر اسلام، پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله را متّهم به كهانت كردند.

در آيه 29 سوره طور در اين زمينه چنين آمده است:

« «فَذَكِّرْ فَمَا أَنْتَ بِنِعْمَتِ رَبِّكَ بِكَاهِنٍ وَلَا مَجْنُونٍ»؛ پس تذكّر بده كه به لطف پروردگارت تو كاهن و مجنون نيستى».

مشركان چون بعضى از پيشگوييهاى قرآن مجيد را شنيده بودند، اين تهمت ناروا را به پيامر اسلام صلى الله عليه و آله نسبت دادند.

د) برچسب شاعر!

طبق آنچه در آيه 36 سوره صافّات آمده، يكى ديگر از برچسبها، برچسب شاعرى بود. به اين آيه توجّه كنيد:

« «وَيَقُولُونَ أَئِنَّا لَتَارِكُوا آلِهَتِنَا لِشَاعِرٍ مَّجْنُونٍ»؛ و (كفّار) پيوسته مى‌گفتند: آيا ما معبودان خود را بخاطر شاعرى ديوانه رها كنيم؟!».

در اينجا نيز كفّار دچار تناقض‌گويى شده بودند؛ زيرا شاعر بودن و مجنون بودن با هم سازگار نيست. شاعر كسى است كه به فنون شعر و لطايف و ظرايف، و كنايه و تشبيه و استعارات شعر آشنايى كامل دارد، در حالى كه مجنون اينها را از يكديگر تشخيص نمى‌دهد.

اين چهار برچسب، عمده‌ترين نسبت‌هاى نارواى مشركان و كفّار مكّه در برابر پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله بود. كه خداوند متعال به بهترين وجه از فرستاده خويش در برابر دشمنان لجوج و عنود دفاع كرد.

امّا راستى منشأ اين برچسب‌ها چه بود؟ چرا كفّار پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله را به جنون، سحر، كهانت و شعر متّهم مى‌كردند؟

هر كدام از اين امور منشأ و فلسفه‌اى دارد، كه به آن اشاره مى‌كنيم.