« «الرَّحْمَنُ* عَلَّمَ الْقُرْآنَ* خَلَقَ الْإِنسَانَ* عَلَّمَهُ الْبَيَانَ»؛ خداوند رحمان قرآن را تعليم فرمود، انسان را آفريده و به او «بيان» آموخت».

اين آيات شريفه صريحاً قرآن را نسبت به خداوند داده و سخن او معرّفى كرده است. بنابراين اگر آيه مورد بحث ابهامى داشته باشد مى‌توان بوسيله آيات اوليه سوره الرحمن يا آيات مشابه ابهام آن را برطرف كرد.

آسمان در قرآن:

در زمانهاى گذشته، كه علم و دانش پيشرفتى نداشت، انسانهاى نخستين هنگامى كه به آسمان نگاه مى‌كردند، تصوّرشان اين بود كه آسمان گنبدى مينايى به رنگ آبى است، كه فاصله چندانى با ما ندارد. بر سقف اين گنبد ميخهاى نقره‌اى كوبيده‌اند كه نور خورشيد و ماه را به سمت زمين منعكس مى‌كند. و دو كره به نام خورشيد و ماه نيز بر سقف اين گنبد چسبانيده شده، كه به همراه گنبد دوّار مى‌چرخد؛ هر چند ماه و خورشيد و ستارگان همه ثابت و غير متحرّك هستند. هر چه علم پيشرفت بيشترى كرد عظمت عالَم در نظر انسان بيشتر شد، و به حقيقتهاى جديدى دست يافت. به يقين در زمان جاهليّت عرب، تصوّر مردم محيط جزيرة العرب از آفرينش آسمانها يك تصوّر ابتدايى همانند انسانهاى نخستين بود. امّا قرآن مجيد پرده از روى عظمت آسمانها برداشت، ومطالب شگرفى را بيان كرد كه به تصوّر عرب جاهلى هم نمى‌آمد، كه ما در اين بحث نگاهى گذرا به اين آيات مى‌افكنيم.

كلمه سماء 120 مرتبه و كلمه سماوات 190 بار در قرآن مجيد تكرار شده، و اين نشان مى‌دهد كه كتاب آسمانى ما بطور گسترده پيرامون آسمانها بحث كرده است.

آيات مذكور را مى‌توان در چهار محور به شرح زير دسته‌بندى كرد:

1. آياتى كه پيرامون آفرينش آسمانها سخن مى‌گويد

از جمله اين آيات، آيه 57 سوره غافر است. توجّه كنيد: