اين آيه هم بر خلاف هيئت بطلميوس معتقد به حركت استقلالى ستارگان است.

امّا در مورد واژه «كنّس»، برخى همچون مرحوم طبرسى معتقدند كه تفاوتى با خنّس ندارد، و همان معنا پنهان شدن را مى‌رساند. بنابراين تأكيدى بيش نيست. ولى مرحوم فيروزآبادى، طبق آنچه در كتاب قاموس آمده، معتقد است كه كنّس معناى متفاوتى دارد. ايشان گويد: «خنّس» چيزى است كه مى‌رود و باز مى‌گردد، و «كنّس» چيزى است كه پنهان و مخفى مى‌گردد. و شيطان را از آن جهت خنّاس گفته‌اند كه براى وسوسه انسان مرتّب مى‌رود و مى‌آيد و هرگز نااميد نمى‌شود. ستارگان پنجگانه مورد بحث از آن جهت كه شب هنگام ظاهر و روزها از ديدگان ما پنهان مى‌شوند، كنّس ناميده شده‌اند. و از آن جهت كه حركت آنها شبيه حركت زيگزاگ است و گويا مى‌رود و باز مى‌گردد- لا اقل به تصوّر ما- لهذا خنّس ناميده شده‌اند. با توجّه به توضيحات بالا، سوگند اوّل بدين شكل ترجمه مى‌شود:

سوگند به پنج ستاره عطارد، زهره، مشترى، زحل و مريخ، كه در صفحه آسمان جريان دارند و در رفت و آمدند، و شبها ظاهر و روزها پنهان مى‌گردند.

سوگند دوم: قسم به سحرگاهان «

«وَاللَّيْلِ إِذَا عَسْعَسَ»؛ قسم به شب هنگامى كه نور و روشنايى آن كم مى‌شود».

تاريكى شب يكسان نيست، هر چه خورشيد در افق پنهان‌تر شود شب تاريكتر مى‌گردد، تا اينكه به هنگام سحر به اوج تاريكى مى‌رسد، و با طلوع سپيده صبح دوباره كم كم روشن مى‌شود.

خداوند در اين آيه شريفه به تمام شب قسم نخورده، بلكه به بخشى از شب كه همان سحرگاهان و اوج تاريكى شب است، سوگند ياد كرده است.

سوگند سوم: قسم به صبحگاهان «

«وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ»؛ سوگند به صبح هنگامى كه تنفّس مى‌كند».