زبان جارى مى‌سازند، و پيروزى را از جانب او مى‌دانند، و شعار آنان‌ «وَمَا النَّصْرُ إِلَّا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ» [1] است.

خداوند به رزمندگانى كه داراى صفات و ويژگيهاى مذكور هستند قسم خورده است. ما در طول هشت سال دفاع مقدّس و جنگ تحميلى، شاهد بروز و ظهور صفات سه گانه فوق در رزمندگان دلير و شجاعى بوديم كه جز رضايت پروردگار چيز ديگرى آنها را آرام نمى‌كرد. دلاورمردانى كه در حريم قلبشان كسى و چيزى جز او لانه نمى‌كرد. رزمندگانى كه عليرغم نابرابرى توان نظامى با دشمن تا دندان مسلّح، در صفوفى منظّم و دست در دست يكديگر، به سمت جبهه‌ها حركت مى‌كردند، و تمام موانع ايذايى دشمن را عليرغم تمام نوآوريها و پيشرفتى كه داشت برطرف مى‌كردند، و با ياد و نام پروردگار، و توسّل به اولياءاللَّه بى مهابا به قلب دشمن مى‌زدند، و به‌ «إِحْدَى الْحُسْنَيَيْنِ» [2] مى‌رسيدند.

زمزمه‌هاى شب جمعه، زيارت عاشورا، دعا و توسّل، نمازهاى شب و حتّى شوخيهاى شب حمله براى كسانى كه مرگ را در چند قدمى خود مى‌ديدند، تفسيرى جز عشق آنها به پروردگار، و شوق آنها براى رسيدن به محبوب نداشت. خلاصه اينكه طبق تفسير دوم منظور از گروههاى سه گانه رزمندگان هستند.

تفسير سوم: علما و دانشمندان‌

گروه ديگرى از مفسّران، سوگندهاى مذكور را به علما و دانشمندان تفسير كرده‌اند. سوگند به علما و دانشمندانى كه در صفوف مختلف براى خدمت به جامعه انسانى صف كشيده‌اند. قسم به دانشمندانى كه شياطين را از جامعه انسانى دور كرده، و خطّ و رسم شيطان صفتان را نابود مى‌سازند، و بدين وسيله مردم را از شرّ وسوسه‌ها و توطئه‌هاى آنها حفظ مى‌كنند. سوگند به علمايى كه همواره به ياد خدا هستند و نام او

[1]. آل عمران، آيه 126.

[2]. توبه، آيه 52.