تا كسانى را كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده‌اند، از تاريكيها بسوى نور خارج سازد و هر كس به خدا ايمان آورده و اعمال صالح انجام دهد، او را در باغهايى از بهشت وارد سازد كه از زير درختانش نهرها جارى است، جاودانه در آن مى‌مانند، و خداوند روزى نيكويى براى او قرار داده است».

طبق اين آيه شريفه، تنها در سايه ايمان و عمل صالح مى‌توان جامعه، محيط، اطرافيان، كشور، اجتماع و انسانها را از وادى ظلمت به سوى نور و رحمت هدايت كرد.

از آيات فوق، كه تنها چند نمونه از حدود شصت مورد استعمال‌ «الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ» در قرآن بود، استفاده مى‌شود كه مسائل مهم و سرنوشت‌ساز زندگى انسان بر محور ايمان و عمل صالح دور مى‌زند، اگر بخواهيم در آسمان سعادت پرواز كنيم، و به اوج قلّه احسن تقويم صعود نماييم، اگر مايل باشيم از صف زيانكاران خارج شويم، اگر طالب وعده الهى در مورد حكومت جهانى هستيم، اگر از ظلمت و تاريكى متنفّر و مشتاق رسيدن به نور و روشنايى هستيم، اگر اشتياق بهشت و نعمتهاى آن را داريم، همه اينها در سايه ايمان و عمل صالح ممكن الوصول خواهد بود.

تعريف ايمان:

سؤال: راستى ايمان كه گوهرى گرانبها، و طبق آنچه از قرآن مجيد استفاده مى‌شود منبع تمام خيرات و بركات است، چيست؟ و تعريف آن كدام است؟

پاسخ: ايمان آن باور درونى است كه هر شخص مؤمنى نسبت به خدا و معاد و نبوّت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله دارد. طبق اين تعريف گفتن شهادتين براى صدق ايمان كافى نيست، بلكه علاوه بر آن بايد اين باور در قلب و روح انسان نفوذ كند، و بذر آن در دل انسان كاشته شود، و شاخه‌هاى آن در اعمال و كردار ظاهر گردد.

تعبير به اصول و فروع دين، هر چند در روايات به چشم نمى‌خورد، امّا تعبير