زهد و ايثار فاطمه (عليها السلام)

با توجه به اين‌كه حبّ دنيا سرچشمه همه گناهان است، چنانكه در حديث معروف نبوى آمده‌

«حُبُّ الدُّنْيا رَأْسُ كُلِّ خَطِيئَة»

و همه تجربيات و مشاهدات ما نيز نشان مى‌دهد كه تمام تجاوزها، جنايت‌ها، ظلمت‌ها، و ستم‌ها، دروغ‌ها، خيانت‌ها به خاطر همين دلبستگى شديد به مال، مقام و شهوت صورت مى‌گيرد، روشن مى‌شود كه زهد و وارستگى پايه اصلى تقوا و پاكى و صلاح است.

ولى «زهد» به معناى ترك دنيا و رهبانيت و بيگانگى از اجتماع نيست، بلكه حقيقت زهد همان آزادگى و عدم اسارت در چنگال دنياست.

«زاهد» كسى است كه اگر تمام دنيا را در اختيار داشته باشد دلبسته و وابسته به آن نباشد.

اگر يك روز ببيند رضاى خدا در اين است كه از همه آن چشم بپوشد، به اين معامله حاضر باشد، و از جان و دل بگويد: هر دو عالم را به دشمن ده كه ما را دوست بس.

و اگر يك روز حفظ آزادگى و شرف و ايمان در چشم‌پوشى از مال و جان و زندگى بود فرياد

«هَيْهاتَ مِنَّا الذِّلَّةِ»

بلند كند.

و