از مقام بلند فاطمه زهرا (عليها السلام) در معرفت پروردگار و مقام عصمت و اخلاص و ايمان اوست، او به جايى رسيده كه خشنودى و غضب او، خشنودى خدا و رسول الله (صلى الله عليه وآله) شده است، و اين ارزشى است والا كه هيچ چيز با آن برابرى نمى‌كند.

4- اين بحث را با حديث ديگرى در اين زمينه از «صحيح ترمذى» پايان مى‌دهيم، آن‌جا كه از پيغمبر اكرم (صلى الله عليه وآله) نقل مى‌كند كه فرمود:

«انَّما فاطِمَةُ بَضْعَةٌ مِنِّي يُؤْذِينِي ما آذاها وَ يَنْصَبُنِي ما نَصَبَها

؛ [1] فاطمه پاره تن من است، آنچه او را آزار دهد مرا آزار مى‌دهد و آنچه او را به زحمت افكند مرا به زحمت مى‌افكند».

بديهى است علاقه پدر و فرزندى هرگز نمى‌تواند چنين پديده‌اى را توجيه كند، زيرا پيغمبر به عنوان «رسول الله» چيزى را اراده نمى‌كند جز آنچه خدا اراده كند، و هماهنگى خشنودى و رضاى فاطمه با خشنودى و رضاى خدا و پيامبر دليلى جز محو اراده او در اراده و خواست خدا ندارد.

اين نكته نيز شايان دقت است كه معمولا جمله‌

«فاطِمَةُ بَضْعَةٌ مِنِّي»

را به معناى فاطمه پاره تن من است، تفسير و ترجمه مى‌كنند، در حالى كه در اين جمله سخنى از تن در ميان نيست، بلكه مفهوم حديث اين است كه فاطمه (عليها السلام) پاره‌اى از

وجود و هستى پيامبر (صلى الله عليه وآله) است، هم از نظر جسمى‌

[1]. صحيح ترمذى، جلد 2، صفحه 319.