كسى كه خاك پاك پيامبر (صلى الله عليه وآله) را ببويد سزاوار است تا پايان عمر هيچ عطرى را نبويد.

بعد از تو اى پدر آن قدر مصائب بر من فرو ريخت كه اگر بر روزهاى روشن مى‌ريخت به صورت شب‌هاى تيره و تار در مى‌آمد.

چرا فاطمه (عليها السلام) اين گونه اشك مى‌ريزد؟

چرا اين همه بى‌تابى مى‌كند؟

چرا همچون اسپند بر آتش، قرار ندارد؟

آخر چرا؟ ...

جواب اين چراها را بايد از زبان خود او بشنويم.

امّ سلمه مى‌گويد: هنگامى كه بعد از وفات پيامبر (صلى الله عليه وآله) به ديدن بانوى اسلام فاطمه (عليها السلام) رفتم و جوياى حال او شدم، در پاسخ اين جمله‌هاى پر معنا را بيان كرد:

اصْبَحْتُ بَيْنَ كَمَد وَ كَرْب،

فَقْدِ النَّبِىِّ (صلى الله عليه وآله) وَ ظُلْمِ الْوَصِيِّ،

هُتِكَ وَاللهِ حِجابُهْ ...،

وَ لكِنَّها احْقادٌ بَدْرِيَّةٌ،

وَ تِراتٌ احُدِيَّةٌ،