عكس اين مطلب نيز صادق است، يعنى افراد راستگو غالباً زود باور هستند چون خودشان اهل صدق و راستى مى‌باشند و هر سخنى را مى‌شنوند به طبع اولى خود باور مى‌كنند و به اصطلاح «اذُن» هستند مگر اينكه به آنها تذكر داده شود.

افراد دروغگو بدبينى و سوء ظن خاصى نسبت به همه‌كس و همه چيز دارند، همه چيز را قلابى، نادرست، يا لا اقل مشكوك مى‌پندارند، چنين افرادى چگونه ممكن است ايمان محكم و خالى از هرگونه شك و ترديد به آن همه گفته‌هاى انبياء پيدا كنند، لذا در تاريخ مى‌بينيم كه افراد منافق و منحرف و كذّاب غالباً به پيغمبران خدا نسبت دروغگويى مى‌دادند.

موضوع مقايسه به خود يكى از حالات روانى انسان است كه مى‌تواند كليد حل بسيارى از مشكلات گردد، بسيار ديده شده كه افراد جانى يا دزد و خائن با حركات غير عادى خود ديگران را با خبر مى‌سازند. چون خودشان از وضع خود باخبرند درباره ديگران نيز چنين فكر مى‌كنند و لذا مى‌كوشند خود را مخفى نمايند و با همين حركات غير عادى نظر ديگران را به خود جلب مى‌نمايند.

دروغ، انسان را لا ابالى بار مى‌آورد

شخص دروغگو تصور مى‌كند اگر وظايف مختلف خود را انجام ندهد مى‌تواند با اعذار دروغى، تخلف خود را توجيه نمايد، براى چنين كسى پايبند نبودن به عهد و پيمان، عدم رعايت وقت، عدم انجام تكاليف محول شده و امثال اينها آسان است، زيرا با يك سلسله عذرهاى ساختگى‌