و جالبى بيان شده است. دو جمله زير كه به ترتيب از اميرمؤمنان على عليه السلام و امام صادق عليه السلام نقل شده است شاهد گوياى اين مدعاست:

1- «الْمَرْءُ مَخْبُوءٌ تَحْتَ لِسانِهِ» [1]

انسان زير زبان خود پنهان است!

يعنى نه‌تنها شخصيت علمى بلكه شخصيت اخلاقى و اجتماعى و بطور كلى شخصيت انسانى او زير زبان اوست و تا سخن نگفته باشد عيب و هنرش نهفته باشد.

2- «لا يَسْتَقِيمُ ايمانُ عَبْدٍ حَتّى‌ يَسْتَقِيمَ قَلْبُهُ، وَلا يَسْتَقِيمُ قَلْبُهُ حَتّى‌ يَسْتَقِيمَ لِسانُهُ» [2]

استقامت و راستى ايمان، بدون استقامت و راستى قلب ممكن نيست، و آن نيز بدون استقامت و راستى زبان وجود پيدا نخواهد كرد.

سى گناه بزرگ كه از زبان سرچشمه مى‌گيرد

اهميت اصلاح زبان آنگاه آشكارتر مى‌گردد كه بدانيم قسمت مهمى از گناهان، مانند قسمت مهمى از اعمال نيك بوسيله زبان انجام مى‌گيرد.

مرحوم «فيض» در كتاب «محجة البيضاء» و «غزالى» در «احياء العلوم» بحث بسيار مشروحى تحت عنوان «گناهان زبان» ذكر كرده‌اند، از جمله غزالى بيست نوع انحراف و گناه براى زبان نقل نموده است بدين ترتيب:

[1] نهج البلاغه، كلمات قصار، شماره 148.

[2]. مجلسى، بحار الانوار 75/ 262. و محجّة البيضاء 5/ 193.