زمين به آن مى‌نگرد حكم دواير متداخلى را دارد كه حول يك مركز قرار گرفته‌اند و نشانه وحدت كامل است.

مقياسهاى اسلامى- تا آنجا كه امكان داشته است- از مقياسهاى طبيعى كه همه در آن مساوى هستند و رنگ قوميت خاصى را ندارد اتخاذ شده و براى تعيين پاره‌اى از موضوعات، مثلًا از گام، وجب و «اخمص‌الراحه» (گودى كف دست) و امثال آنها استفاده گرديده است.

ماه و سال اسلامى بر محور گردش ماه و خورشيد (يا صحيحتر گردش زمين به گرد خورشيد) دور مى‌زند و براى همه يكسان و درك آن احتياج به تخصص فنى ندارد و همه در آن يكسانند و جز از نظر اختلاف افق كه خاصيت طبيعى مناطق كره زمين است، با هم تفاوتى ندارد. و يا مانند ماههاى بعضى از «مذاهب قلابى» نيست كه روى عدد «نوزده» تكيه كرده و ايام ماه را نوزده روز و تعداد ماهها را نيز نوزده قرار داده و معجونى بوجود آورده كه نه با مقياسهاى طبيعى سازگار باشد و نه بدون محاسبه و نگه‌داشتن حساب، قابل استفاده گردد.

بنابراين مى‌بينيم روح وحدت حتى در مقادير و مقياسهاى اسلامى نيز منعكس است.

رشد اخلاقى، شرط نخستين‌

اصل فراموش شده‌اى كه دنيا بدون آن‌

روى آرامش نخواهد ديد

همانطور كه گفتيم براى تشكيل يك جامعه حقيقى بخصوص دريك‌