متجاهر به فسق كيست و چرا غيبت او جايز است؟

در اينجا چند موضوع باقى مى‌ماند كه بايد شرح دهيم:

الف- آيا استثناى متجاهر از قبيل خروج موضوعى است (يعنى كسى كه تظاهر به عمل خلافى مى‌كند طبعاً از ذكر آن در دنبال سر او ناراحت نمى‌گردد، بعلاوه آن موضوع يك امر مخفى و پنهانى نيست كه مشمول عنوان غيبت شود) يا اينكه غيبت متجاهر از انواع غيبت است و به اصطلاح بعنوان «تخصيص» خارج شده است.

ب- آيا جواز غيبت متجاهر، مخصوص گناهانى است كه آشكار انجام مى‌دهد يا در تمام موارد جايز است؟

ج- اگر كسى در محلى متجاهر باشد و در مكان ديگرى غير متجاهر و مستور، آيا غيبت او در محل دوم نيز جايز است يا نه؟

د- آيا در جواز غيبت متجاهر، وجود شرايط امر به معروف و نهى از منكر لازم است؟

پاسخ تمام اين سؤالات وابسته به فهم نكته اصلى و دليل استثناى اين موضوع از تحريم غيبت است.

آنچه از احاديث فوق برمى‌آيد اين است كه فرد متجاهر اصولًا احترام ندارد (همان احترامى كه وجود آن مانع از جواز غيبت است).

بعبارت ديگر اين گونه افراد (و افراد ستمگر و بدعت‌گزار) از نظر «شخصيت اجتماعى» محترم نيستند و هتك حيثيت آنها ممنوع نمى‌باشد و به همين دليل ترك غيبت و حفظ آبروى آنها لازم نيست.