(1)

47- امام احمد المرتضى در «شرح الأزهار»

مى‌گويد:

«لا يشترط بقاء الحصى في المرمى فلو وقعت فيه ثم تدحرجت عنه لم يضر» [1].

«شرط نيست كه سنگريزه در محلّ رمى بماند، هرگاه در آن قرار بگيرد و سپس بغلتد و از آن خارج شود ضررى ندارد».

(2)

48- محيى الدين نووى نيز در «المجموع»

چنين آورده است:

«قال اصحابنا: و لا يشترط بقاء الحجر في المرمى فلو رماه فوقع فى المرمى ثم تدحرج منه و خرج عنه أجزأه لأنّه وجد الرمى الى المرمى و حصوله فيه» [2].

«اصحاب ما گفته‌اند: شرط نيست سنگريزه در محلّ رمى بماند پس اگر رمى كند و در محلّ رمى بيفتد و سپس بغلتد و از آن خارج شود كفايت مى‌كند، زيرا رمى در مرمى قرار گرفته است».

(3)

گروه پنجم: [قائلين به تخيير و كفايت رمى بر محل سنگريزه‌ها]

جمعى از فقهاى متأخرين اشاره به كفايت رمى بر ستون و رمى بر محلّ اجتماع سنگها كرده‌اند و به تعبير ديگر از كلام آنها تخيير استفاده مى‌شود كه نتيجه آن كفايت رمى بر محلّ سنگريزه‌ها است از جمله:

(4)

49- مرحوم شهيد اوّل در كتاب «دروس»

چنين مى‌فرمايد:

[1]. شرح الأزهار، ج 2، ص 122.

[2]. المجموع، ج 8، ص 173.