و اگر كافى نباشد، از اعضاى ديگر وضو رطوبت مى‌گيرد.

مسأله 351. هرگاه جبيره بيشتر از معمول، اطراف زخم را گرفته و برداشتن آن ممكن نيست بايد به دستور جبيره عمل كند؛ و بنابر احتياط مستحب، تيمّم هم بنمايد و اگر برداشتن جبيره اضافى ممكن است بايد آن را بردارد.

مسأله 352. هرگاه در جاى وضو، زخم و جراحت و شكستگى وجود ندارد، امّا به جهت ديگرى آب براى آن ضرر دارد، بايد تيمّم كند، ولى اگر فقط براى مقدارى از دست و صورت ضرر دارد، چنانچه اطراف آن را بشويد، كافى است؛ و احتياط آن است كه تيمّم هم بكند.

مسأله 353. اگر در جاى وضو يا غسل، چيزى چسبيده كه برداشتن آن ممكن نيست، يا بسيار مشقّت دارد، بايد به دستور جبيره عمل كند، يعنى اطراف آن را بشويد و روى آن را دست بكشد.

مسأله 354. غسل جبيره‌اى مثل وضوى جبيره‌اى است.

مسأله 355. كسى كه وظيفه او تيمّم است هرگاه در اعضاى تيمّم او زخم، يا دمل، يا شكستگى باشد بايد مطابق دستور وضوى جبيره‌اى تيمّم جبيره‌اى كند.

مسأله 356. كسى كه وظيفه او وضو يا غسل جبيره‌اى است، چنانچه مى‌داند تا آخر وقت عذر او برطرف نمى‌شود مى‌تواند در اوّل وقت نماز بخواند، امّا اگر اميد دارد كه تا آخر وقت عذر او برطرف شود احتياط واجب آن است كه صبر كند.

مسأله 357. اگر به خاطر درد چشم، شستن صورت ضرر دارد، بايد تيمّم كند؛ و اگر بتواند اطراف چشم و بقيّه صورت را بشويد، كافى است.

مسأله 358. نمازهايى را كه با وضو يا غسل جبيره‌اى مى‌خوانند، اعاده ندارد، مگر اين كه قبل از پايان وقت نماز، عذر برطرف شود، كه در اين صورت بنابر احتياط واجب، نماز را اعاده كنند.