احكام وصيّت‌

مسأله 2327. كسى كه به قصد خودكشى، مثلًا زخمى به خود زده يا مادّه سمّى خورده، اگر درباره اموال خود وصيّت كند، سپس بميرد، وصيّت او صحيح نيست.

مسأله 2328. هرگاه كسى وصيّت كند كه چيزى از اموالش را به كسى دهند آن مال بعد از مرگ او ملك آن شخص مى‌شود قبول هم لازم نيست، ولى اگر در حال حيات او وصيّت را رد كند احتياط آن است كه در آن مال تصرّف مالكانه نكند.

مسأله 2329. هنگامى كه انسان آثار و نشانه‌هاى مرگ را در خود ديد بايد فوراً امانت‌هاى مردم را به صاحبانش برگرداند و اگر بدهكار است و موقع آن رسيده بايد بدهى خود را بدهد و اگر خودش نمى‌تواند بدهد يا وقت دادن بدهى نرسيده، بايد وصيّت كند و اگر اطمينان ندارد كه به وصيّت او عمل كنند بايد شاهد بگيرد، ولى اگر مطمئن است كه ورثه بدهى او را مى‌پردازند، وصيّت لازم نيست.

مسأله 2330. كسى كه آثار و نشانه‌هاى مرگ را در خود مى‌بيند اگر خمس و زكات و مظالم بدهكار است بايد فوراً بپردازد و اگر نمى‌تواند بدهد چنانچه مالى دارد، يا اگر مال ندارد احتمال مى‌دهد دوستان يا بستگانش آن را ادا كنند بايد وصيّت نمايد، همچنين است اگر حج بر او واجب باشد و اگر نماز و روزه قضا دارد بنا بر احتياط واجب بايد وصيّت كند (با رعايت آنچه در مسأله نماز و روزه استيجارى گفته شد).

مسأله 2331. كسى كه آثار مرگ را در خود مى‌بيند اگر مالى نزد كسى دارد، يا در جايى پنهان كرده كه ورثه نمى‌دانند، چنانچه به واسطه ندانستن حقّشان از بين برود بايد به آنان اطّلاع دهد و نيز در صورتى كه فرزندان صغير دارد و اگر قيّم و سرپرست معيّن نكند حقّ آنها از بين مى‌رود يا خودشان ضايع مى‌شوند، بايد براى آنان قيّم امينى معيّن نمايد.

مسأله 2332. كسى را كه به او وصيّت مى‌كنند «وصىّ» مى‌گويند و بنابر احتياط