آن به مقدار معمول بيرون آيد، خونى كه در بدنش باقى مى‌ماند پاك است، مگر اين‌كه سر حيوان را در جاى بلند قرار دهند و خون به بدن حيوان بر گردد؛ و اگر به علّت نفس كشيدن، خون بازگردد نيز احتياط واجب، اجتناب است.

مسأله 104. كافى است خون موجود در تخم مرغ را بردارند و دور بريزند، و بقيّه پاك و حلال است. امّا اگر عمدا به هم بزنند تا مستهلك شود خوردن آن اشكال دارد.

مسأله 105. بهتر است از رگه‌هاى خونى كه در درون شير ديده مى‌شود و سپس مستهلك مى‌گردد پرهيز شود؛ هر چند محكوم به حرمت و نجاست نيست.

مسأله 106. خونى كه از لثه يا جاى ديگر دهان بيرون مى‌آيد هرگاه در آب دهان حل شود و از بين برود، پاك است و فرو بردن آب دهان نيز در اين صورت جايز است، ولى عمداً اين كار را نكند.

مسأله 107. هرگاه خون به واسطه كوبيده‌شدن، زير پوست يا ناخن بميرد، اگر طورى باشد كه ديگر به آن خون نگويند پاك است؛ و اگر به آن خون بگويند مادام كه زير پوست و ناخن است براى وضو و غسل و نماز اشكال ندارد، امّا هرگاه سوراخ شود اگر ضرر و زحمت فوق‌العاده‌اى ندارد بايد آن را بيرون آورند، و اگر زحمت زياد دارد بايد براى وضو و غسل اطراف آن را بشويد و پارچه‌اى روى آن بگذارد و روى پارچه دست تر بكشد و احتياطاً تيمّم هم بكند.

مسأله 108. اگر انسان نداند سياهى زير پوست، خون مرده است، يا گوشتى كه بر اثر كوبيده شدن، به آن رنگ درآمده، پاك است.

مسأله 109. زردابه‌اى كه گاه موقع خراشيدگى پوست يا در اطراف زخم پيدا مى‌شود، چنانچه معلوم نباشد خون است يا با خون مخلوط شده، پاك است.

مسأله 110. پوست سرخ رنگى كه بعد از شستن زخم يا هنگام بهبودى روى زخم ظاهر مى‌شود پاك است، مگر اين‌كه يقين حاصل شود خون در آن است.