و عيالاتشان را ندارند. تفاوت فقير و مسكين در اين است كه فقير روى سؤال از كسى ندارد، امّا مسكين نيازمندى است كه روى سؤال دارد. كسانى كه صنعت و ملك و سرمايه و كسبى دارند كه زندگى آنها را اداره نمى‌كند فقير محسوب مى‌شوند و كمبود زندگى خود را مى‌توانند از زكات بگيرند.

3. كسانى از طرف امام يا نايب او مأمور جمع‌آورى زكات يا نگهدارى يا رسيدگى به حساب آن و يا رساندن آن به امام و نايب او، يا رساندن به مصارف لازم هستند، مى‌توانند به اندازه زحمتى كه مى‌كشند از زكات استفاده كنند.

4. افراد ضعيف‌الايمانى كه با گرفتن زكات تقويت مى‌شوند و تمايل به اسلام پيدا مى‌كنند.

5. خريدن برده‌ها و آزاد كردن آنها.

6. اشخاص بدهكارى كه نمى‌توانند قرض خود را ادا كنند.

7. «سبيل‌اللَّه» يعنى كارهايى مانند ساختن مسجد كه منفعت دينى عمومى‌دارد و همچنين مدارس علوم دينى، مراكز تبليغاتى، اعزام مبلّغين، نشر كتابهاى مفيد اسلامى و خلاصه آنچه براى اسلام نفع داشته باشد به هر نحو كه باشد، مخصوصاً جهاد در راه خدا.

8. «ابن‌السّبيل» يعنى مسافرى كه در سفر مانده و محتاج شده كه به مقدار نيازش مى‌تواند از زكات استفاده كند، هر چند در محلّ خود غنى و بى‌نياز باشد.

مسأله 1642. فقير يا مسكين بنابر احتياط واجب نمى‌تواند بيش از مخارج سال خود و عيالاتش را از زكات بگيرد و اگر كسرى دارد تنها به اندازه كسرى خود مى‌تواند بگيرد.

مسأله 1643. صنعتگر يا كارگرى كه درآمد او از مخارج سالش كمتر است مى‌تواند كسرى مخارجش را از زكات بگيرد و لازم نيست ابزار كار يا سرمايه و ملك خود را به مصرف مخارج برساند.

مسأله 1644. شخص نيازمند مى‌تواند مركب سوارى مورد نياز و همچنين‌