مسأله 1420. اگر چند سال بگذرد و كفّاره را به جا نياورد، چيزى بر آن اضافه نمى‌شود.

مسأله 1421. كسى كه براى كفّاره روزه، اطعام شصت فقير را انتخاب كرده بايد به هر كدام يك مد طعام (تقريبا 750 گرم) بدهد و نمى‌تواند چند مد را به يك نفر بدهد، مگر اين‌كه دسترسى به شصت فقير پيدانكند، ولى اگر اطمينان داشته باشد كه فقير طعام را به عيالات خود مى‌دهد و با آنها مى‌خورد، مى‌تواند براى هر يك از عيالات او، هر چند صغير باشند، يك مد به آن فقير بدهد.

مسأله 1422. كسى كه قضاى روزه ماه رمضان را گرفته، جايز نيست بعد از ظهر روزه را باطل كند و اگر عمداً چنين كارى كند بايد به ده نفر فقير هر كدام يك مد طعام بدهد و اگر نمى‌تواند بايد سه روز پى در پى روزه بگيرد.

مواردى كه فقط قضا لازم است‌

مسأله 1423. در چند صورت فقط قضاى روزه لازم است و كفّاره واجب نيست:

1. در صورتى كه در شب ماه رمضان جُنُب باشد و بخوابد و بيدار شود و براى بار دوم يا سوم بخوابد و بيدار نشود، در اين صورت احتياط واجب قضاى روزه است. امّا اگر در خواب اوّل بيدار نشود، قضا ندارد و روزه‌اش صحيح است.

2. هرگاه كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام ندهد، ولى نيّت روزه نكرده باشد يا قصد كند كه روزه خود را بخورد، يا با ريا روزه را باطل نمايد.

3. هرگاه در ماه رمضان غسل جنابت را فراموش كند و با همان حال يك يا چند روز روزه بگيرد، بنابراحتياط واجب.

4. در ماه رمضان بدون آن كه تحقيق كند صبح شده يا نه، كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام دهد، بعد معلوم شود صبح بوده؛ همچنين اگر بعد از تحقيق شك يا گمان كند كه صبح شده است؛ ولى اگر بعد از تحقيق يقين كند صبح نشده، و چيزى بخورد، بعد معلوم شود كه صبح بوده، قضا واجب نيست.