كند، ولى بهتر است كه در شب اوّل ماه، علاوه بر اين، نيّت روزه همه ماه را نيز بنمايد.

مسأله 1319. نيّت وقت معيّنى ندارد، بلكه هر موقعى تا قبل از اذان صبح نيّت كند كافى است و همين كه براى خوردن سحرى برمى‌خيزد و اگر از او سؤال شود منظورت چيست؟ بگويد: «قصد روزه دارم» كافى است.

مسأله 1320. وقت نيّت براى روزه مستحبّى در تمام روز نيز ادامه دارد، حتّى اگر مختصرى به مغرب باقى مانده باشد و تا آن موقع كارهايى كه روزه را باطل مى‌كند انجام نداده است، مى‌تواند نيّت روزه مستحبّى كند و روزه او صحيح است.

مسأله 1321. اگر در ماه رمضان نيّت را فراموش كند چنانچه تا قبل از اذان ظهر يادش بيايد و فوراً نيّت كند و كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام نداده باشد روزه‌اش صحيح است، امّا اگر بعد از ظهر نيّت كند صحيح نيست.

مسأله 1322. هرگاه كسى بخواهد روزه‌اى غير از روزه ماه رمضان به‌جا آورد بايد آن را معيّن كند، مثلًا نيّت كند روزه قضا مى‌گيرم، يا روزه نذر به جا مى‌آورم؛ ولى در ماه مبارك رمضان همين اندازه كه نيّت كند فردا را روزه مى‌گيرم كافى است، بلكه اگر نداند ماه رمضان است يا بداند و فراموش كند و روزه ديگرى را قصد كند روزه ماه رمضان حساب مى‌شود، ولى اگر عمداً در ماه مبارك رمضان نيّت روزه غير ماه رمضان را كند (در حالى كه مى‌داند در ماه رمضان روزه غير ماه رمضان صحيح نيست) روزه او باطل است، يعنى نه از رمضان حساب مى‌شود و نه از غير آن.

مسأله 1323. لازم نيست در موقع نيّت، معيّن كند كه روز اوّل ماه است يا دوم يا غير آن، حتّى اگر روزى را تعيين كند مثلًا بگويد به نيّت روز دوم ماه روزه مى‌گيرم بعد معلوم شود سوم بوده، روزه او صحيح‌است.

مسأله 1324. اگر پيش از اذان صبح نيّت روزه كند و بعد بيهوش يا مست شود و در بين روز به هوش آيد، در حالى كه هيچ كار خلافى به جا نياورده، احتياط