دوم- قصد اقامت ده روز

مسأله 1164. هرگاه مسافرى مى‌خواهد ده روز پشت سر هم در محلّى بماند، يا مى‌داند اجباراً بايد در آنجا توقّف كند بايد نماز را تمام بخواند.

مسأله 1165. آنچه براى قصد اقامه كه در مسأله پيش گفته شد لازم است، ماندن ده روز است و امّا شب قبل از آن و شب بعد از آن لزومى ندارد؛ بنابراين اگر از اذان صبح روز اوّل تا غروب روز دهم بماند (يعنى ده روز و نُه شب) بايد نماز را تمام بخواند؛ همچنين اگر مثلًا قصدش اين باشد كه از ظهر روز اوّل تا ظهر روز يازدهم توقف كند.

مسأله 1166. مسافرى كه قصد دارد ده روز در محلّى بماند مى‌تواند قصد كند در چند جا توقّف كند به شرط اين‌كه فاصله آنها كم باشد (مثلًا يكى دو كيلومتر و يا بيشتر) بطورى كه بگويند او مسافر نيست. همچنين هيچ تفاوتى ميان شهرهاى بزرگ و كوچك نيست يعنى‌ «بلاد كبيره» و «صغيره» تفاوتى در احكام مسافر ندارد.

مسأله 1167. مسافرى كه قصد اقامه ده روز در محلّى كرده، اگر از اوّل قصد داشته باشد كه در بين ده روز به اطراف برود چنانچه جايى كه مى‌خواهد برود به اندازه‌اى دور نيست كه جزء مسافرت محسوب شود بايد نماز را تمام بخواند، امّا اگر طورى است كه جزء مسافرت محسوب مى‌شود بايد تمام ده روز را شكسته بخواند.

مسأله 1168. هرگاه كسى قصد دارد ده روز در جايى بماند امّا احتمال مى‌دهد در اثنا مانعى پيدا شود، در صورتى كه مردم به اين‌گونه احتمالات اعتنا نكنند، بايد نماز را تمام بخواند، امّا اگر احتمال وجود مانع قوى باشد نمازش شكسته است.

مسأله 1169. هرگاه مسافرى قصد ندارد ده روز در جايى توقف كند ولى قصدش اين است كه مثلًا اگر رفيقش بيايد يا منزل خوبى پيدا كند ده روز بماند، بايد نماز را شكسته بخواند.

مسأله 1170. هرگاه مسافرى بداند مثلًا ده روز يا بيشتر به آخر ماه مانده و قصد