و اگر از شكهاى صحيح باشد به دستور آن عمل مى‌نمايد.

مسأله 1079. ظن و گمان در ركعات نماز در حكم يقين است، يعنى بايد بنابر گمان بگذارد و نماز را ادامه دهد؛ ولى اگر در ركعت اوّل و دوم باشد احتياط واجب اين است كه نماز را بعداً نيز اعاده كند.

مسأله 1080. هرگاه در ابتدا گمانش به يك طرف قرار گرفت و بعد هر دو مساوى شد و حالت شك پيدا كرد، بايد به دستور شك عمل كند؛ و بعكس اگر نخست حالت شك داشت و بعد گمانش بيشتر به يك طرف شد، بايد مطابق گمان عمل كند، ولى اگر شك از شكهايى است كه نماز را باطل مى‌كند و پا برجا شد بايد نماز را از سر گيرد و مبدّل شدن آن به ظن اثرى ندارد.

مسأله 1081. كسى كه نمى‌داند حالتى كه براى او پيدا شده شك است يا ظن بايد به احكام شك عمل كند.

مسأله 1082. هرگاه مشغول تشهّد است، يا وارد ركعت بعد شده و شك كند آيا دو سجده را به جا آورده يا نه و در همان موقع يكى از شكهايى كه اگر بعد از تمام شدن دو سجده اتّفاق بيفتد صحيح است براى او پيش آيد (مثلًا شك ميان دو و سه) بايد بنا بگذارد كه سجده‌ها را به جا آورده و به دستور شك عمل كند و نمازش صحيح است؛ ولى اگر قبل از گذشتن از محلّ سجده شك كند، نمازش باطل است.

مسأله 1083. هرگاه شكّ او از بين برود و شكّ ديگرى به جاى آن پيدا شود، بايد به شكّ دوم عمل كند، مثلًا اگر شك در ميان دو و سه بود، بعد يقين كرد سه ركعت را خوانده و شكّ ميان سه و چهار كرد، بايد به دستور شكّ سه و چهار عمل كند.

مسأله 1084. هرگاه مى‌داند در وسط نماز شكّ كرده، امّا نمى‌داند مثلًا شكّ دو و سه بوده، يا دو و چهار، احتياط واجب آن است كه به دستور هر دو عمل كند و نماز را نيز اعاده نمايد.