3. قيام‌

مسأله 879. قيام (يعنى ايستادن) در دو جاى نماز، واجب و ركن است: هنگام گفتن تكبيرةالاحرام و قيام قبل از ركوع كه آن را «قيام متّصل به ركوع» گويند؛ ولى قيام در موقع خواندن حمد و سوره و همچنين بعد از ركوع، واجب است، امّا ركن نيست.

مسأله 880. هرگاه ركوع را فراموش كند و بعد از حمد و سوره بنشيند و يادش بيايد كه ركوع نكرده، بايد بايستد و به ركوع رود؛ و اگر به حالت خميدگى به ركوع برگردد، نماز او باطل است؛ زيرا قيام متّصل به ركوع را به جا نياورده است.

مسأله 881. در موقع قيام نبايد بدن و پاها را حركت دهد و به طرفى خم شود يا به جايى تكيه كند، ولى اگر از روى ناچارى باشد مانعى ندارد.

مسأله 882. هرگاه در حال قيام براى حمد و سوره، از روى فراموشى، بدن و پاها را حركت دهد يا به طرفى خم شود، نماز باطل نيست؛ امّا اگر در موقع تكبيرةالاحرام و قيام متّصل به ركوع باشد، بنابر احتياط واجب بايد نماز را تمام كند و اعاده نمايد.

مسأله 883. هرگاه در موقع قيام روى يك پا بايستد، نمازش اشكال دارد؛ ولى لازم نيست سنگينى بدن را بطور مساوى روى هر دو پا قرار دهد.

مسأله 884. اگر پاها را بيش از اندازه گشاد بگذارد بطورى كه از شكل ايستادن بيرون رود، نمازش باطل است؛ مگر اين‌كه ناچار باشد.

مسأله 885. هرگاه در نماز بخواهد كمى جلو يا عقب رود، يا بدن را كمى‌به‌طرف راست و چپ حركت دهد، نبايد چيزى بگويد؛ ولى‌ «بِحَوْلِ اللَّهِ وَ قُوَّتِهِ اقُومُ وَاقْعُدُ» را بايد در حال برخاستن بگويد.

مسأله 886. در موقع ذكرهاى واجب نماز نيز بايد بدن آرام باشد؛ بلكه احتياط واجب آن است كه در ذكرهاى مستحب نيز اين معنى رعايت شود.

مسأله 887. هرگاه در حال حركت بدن ذكر بگويد مثلًا موقع رفتن به ركوع يا در