نداشته اين است كه فرمود: رباخوارى بدترين نوع كسبهاست».

نتيجه اين كه اين گروه از روايات نيز دلالت روشنى بر حرمت ربا دارد؛ حرمتى شديد و مؤكّد.

(1)

گروه چهارم: [هلاكت رباخواران در دنيا]

رواياتى است كه دلالت بر هلاكت رباخواران در دنيا دارد.

قال الصادق عليه السّلام: اذا اراد اللّه بقوم هلاكا ظهر فيهم الرّبا: «هنگامى كه خداوند اراده هلاكت قومى را كند ربا در ميان آنها ظاهر مى‌گردد». [1] معناى اين روايت اين است كه ربا مجازات دنيوى نيز دارد و به هلاكت رباخواران منتهى مى‌شود.

همين معنى در روايت ديگرى نيز وارد شده است. [2]

ممكن است سؤال شود چرا خداوند اراده هلاكت مردم و قومى را مى‌كند، تا ربا در بين آنها شيوع پيدا كند و سبب نابودى آنها شود؟

(2) پاسخ اين سؤال روشن است، اراده خداوند بدون دليل نيست، لا بد آن قوم مرتكب گناهانى شده‌اند كه خداوند حكيم، اراده نابودى آنها را مى‌كند و گرفتار رباخوارى مى‌شوند.

(3) اين نكته نيز قابل دقّت است كه لازم نيست همواره هلاكت، مانند هلاكت و نابودى اقوام پيشين و با صاعقه‌ها و زلزله‌ها مثل قوم لوط و عاد و ثمود باشد، بلكه هلاكت امروزه اشكال ديگرى نيز دارد، بيماريهاى غير قابل علاجى همچون ايدز و نيز اعتياد به مواد مرگ‌آور، انواع بيماريهاى روانى كه قسمت عمده‌اى از بيمارستانهاى كشورهاى غربى را به خود اختصاص داده است و مانند آنها، همه اسباب هلاكت امّتهاى گنهكار مى‌تواند باشد؛ و به هر حال اين گروه از روايات‌

[1]- وسايل الشيعة، جلد 12، ابواب الربا، باب 1، حديث 17.

[2]- عن النّبى (ص): انّه قال: اذا ظهر الزّنا و الرّبا فى قرية اذن فى هلاكها، مستدرك الوسائل، جلد 13، ابواب الربا، باب 1، حديث 11، ترجمه: پيامبر اسلام (ص) فرمودند: هرگاه در منطقه‌اى دو عمل زشت زنا و ربا آشكار شود، خداوند اجازه نابودى آن منطقه را مى‌دهد.