اين را يك نوع محروميّت براى خود مى‌ديدند، و پيامبر در مقابل آن به آنها وعده شفاعت داد.

در «صحيح مسلم» كه از معروفترين كتابهاى اهل تسنّن است، حديثى مى‌خوانيم كه خلاصه‌اش اين است كه «عبّاس» و «ربيعة بن حارث» خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله رسيدند، و تقاضا كردند كه فرزندان آنها يعنى «عبدالمطّلب بن ربيعة» و «فضل بن عبّاس» كه دو جوان بودند، مأمور جمع‌آورى زكوة شوند، و همانند ديگران سهمى بگيرند، تا بتوانند هزينه ازدواج خود را از اين راه فراهم كنند، پيامبر صلى الله عليه و آله از اين موضوع امتناع ورزيد و دستور داد از راه ديگر وسايل ازدواج آنها فراهم گردد و از محلّ خمس، مهريه پرداخته شود. [1]

از اين حديث كه شرح آن طولانى است نيز استفاده مى‌شود كه پيغمبر صلى الله عليه و آله اصرار داشت خويشاوندان را از دست يافتن به زكوة (اموال عمومى مردم) دور نگه‌

[1] صحيح مسلم، جلد 2، صفحه 752.