در محلّ بحث نيز چنين است. داعى اجير انجام عمل عبادى براى خداوند عالم است، و انگيزه او بر اين كار مسأله حلال بودن اجرت است. به عبارت ديگر، او مزدى مى‌گيرد براى اين كه نماز استيجارى را به قصد قربت انجام دهد.

اين راه، يعنى عنوان داعى بر داعى، راه خوبى است و بسيارى از فقها همين راه را رفته‌اند، ولى در عين حال خالى از بحث و گفتگو نيست.

راه سوّم: أَوْفُوا بِالْعُقُودِ

مشكل قصد قربت در عبادات استيجاريّه را مى‌توان با «أَوْفُوا بِالْعُقُودِ» حل كرد. يعنى مستأجر هنگامى كه با موجر قرارداد اجاره براى يك سال نماز مى‌بندد، عمل به اين قرارداد به حكم‌ أَوْفُوا بِالْعُقُودِ بر او واجب مى‌گردد.

مستأجر به قصد انجام اين امر، كه واجب الهى است، عبادات استيجاريّه را انجام مى‌دهد، و لازمه آن همان قصد قربت است.

سپس محقّق مزبور، صاحب عروة الوثقى، به اين طريقه اشكال مى‌كند كه أمر «أَوْفُوا بِالْعُقُودِ» يك امر توصّلى است، نه تعبّدى.

بنابراين نمى‌توان به وسيله آن قصد قربت نمود.

توضيح اين كه: اوامر الهى دو قسم است:

1- اوامر توصّليّه؛ مثل امر به ازاله نجاست از مسجد، كه يك امر توصّلى است، و نيازى به قصد قربت ندارد. يعنى هنگامى كه محلّ نجس طبق شرايط آن، آب كشيده شد پاك مى‌شود، چه قصد قربت‌