جلوه‌گاه اين عقيده در كتب هنديان و برهمائيان‌

1- در كتاب «وشن جوك» از كتب هندوها چنين آمده است:

سرانجام دنيا به كسى بر گردد كه خدا را دوست دارد و از بندگان خاصّ او باشد. و نام او «فرخنده و خجسته» باشد!

2- در كتاب ديگرى به نام «ديده» آمده است:

پس از خرابى دنيا پادشاهى در آخر زمان پيدا شود كه پيشواى خلائق باشد؛ و نام او «منصور» باشد، و تمام عالم را بگيرد؛ و به آئين خود آورد.

3- در كتاب «دداتك» از كتب مقدّسه برهمائيان آمده است:

... دست حق در آيد و جانشين آخر «ممتاطا» ظهور كند و مشرق و مغرب عالم را بگيرد همه جا؛ و خلايق را هدايت كند.

4- در «پاتيكل» از كتب هندوان آمده است:

چون مدّت روز تمام شد، و دنياى كهنه نو شود؛ و زنده گردد و صاحب ملك تازه پيدا شود؛ از فرزندان دو پيشواى جهان يكى ناموس آخر زمان و ديگرى و حتّى بزرگ وى كه «پشن» نام دارد و نام صاحب آن ملك تازه «راهنما» باشد؛ بحق پادشاه شود، و خليفه رام باشد و حكم براند و او را معجزه بسيار باشد.

5- در كتاب «باسك» از كتب هندوها آمده است:

دور دنيا تمام شود به پادشاه عادلى در آخر زمان كه پيشواى فرشتگان و پريان و آدميان باشد؛ و راستى حق با او باشد، و آنچه در دريا و زمينها و كوهها پنهان باشد، همه را به دست آورد، و از آسمان و زمين آنچه باشد خبر مى‌دهد، و از او بزرگتر كسى به دنيا نيايد!