مختلفى و حتى طبق پارهاى از روايات، سرزمين «مكّه» و اطراف خانه «كعبه» را سير كرد. «1»
و پس از اين همه، فرمان پايان مجازات و بازگشت زمين به حالت عادى صادر شد.
آيه فوق، چگونگى اين فرمان و جزئيات و نتيجه آن را در عبارات بسيار كوتاه و مختصر، و در عين حال فوقالعاده رسا و زيبا، در ضمن شش جمله بيان مىكند و مىگويد: «به زمين دستور داده شد: اى زمين آبت را در كام فرو بر»! «وَ قيلَ يا أَرْضُ ابْلَعي مائَكِ».
«و به آسمان دستور داده شد: اى آسمان! دست نگهدار» «وَ يا سَماءُ أَقْلِعي».
«و آب فرو نشست» «وَ غيضَ الْماءُ».
«و كار پايان يافت» «وَ قُضِيَ الأَمْرُ».
«و كشتى بر دامنه كوه جودى پهلو گرفت» «وَ اسْتَوَتْ عَلَى الْجُودِيِّ».
«در اين هنگام گفته شد: دور باد قوم ستمگر (از رحمت خدا)»! «وَ قيلَ بُعْداً لِلْقَوْمِ الظَّالِمينَ».
تعبيرات آيه فوق، به قدرى رسا، دلنشين، و در عين كوتاهى گويا و زنده، و با تمام زيبائى آن قدر تكاندهنده و كوبنده است، كه به گفته جمعى از دانشمندان عرب، اين آيه «فصيحترين و بليغترين» آيات قرآن محسوب مىشود، هر چند همه آيات قرآن در سر حد اعجاز از نظر فصاحت و بلاغت است.
شاهد گوياى اين سخن، همان است كه در روايات و تواريخ اسلامى مىخوانيم: گروهى از كفار قريش، به مبارزه با قرآن برخاستند و تصميم گرفتند آياتى همچون آيات قرآن ابداع كنند، علاقمندانشان براى مدت چهل روز،