آيات اشاره به داستان كندن «حوضچهها» و يا نصب «قلابها» در دريا در روز شنبه كردهاند، و در روايات اسلامى نيز اين موضوع ديده مىشود.
بنابراين، مجازات و كيفر الهى كه با شدت درباره اين گروه جارى شد، نشان مىدهد: چهره واقعى گناه هرگز با دگرگون ساختن ظاهر آن و به اصطلاح كلاه شرعى درست كردن، دگرگون نمىگردد، حرام، حرام است، خواه صريحاً انجام گيرد، يا زير لفافههاى دروغين و عذرهاى واهى.
آنها كه تصور مىكنند: گناه را مىتوان با تغيير چهره صورى تبديل به يك عمل مجاز كرد، در حقيقت خود را فريب مىدهند، و بدبختانه اين كار در ميان بعضى از بيخبرانى كه خود را به دين منتسب مىكنند، فراوان ديده مىشود، و همان است كه چهره مذهب را در نظر افراد دورافتاده سخت بدنما كرده است.
عيب بزرگى كه اين عمل دارد- علاوه بر زشت نشان دادن چهره مذهب- اين است كه: گناه را در نظرها كوچك مىكند و از اهميت آن مىكاهد و افراد را چنان جسور در برابر گناه مىسازد، كه پس از انجام اين گونه كارها كم كم آماده براى انجام گناهان به طور صريح و آشكار مىشوند.
در «نهج البلاغه» مىخوانيم كه على عليه السلام از پيامبر صلى الله عليه و آله چنين نقل مىكند:
روزى فرا مىرسد كه مردم به وسيله اموالشان آزمايش مىشوند، بر خدا منت مىگذارند كه ديندارند، و در عين حال در انتظار رحمت اويند و از مجازات او خود را در امان مىبينند، و به دنبال آن مىافزايد: يَسْتَحِلُّونَ حَرامَهُ بِالشُّبُهاتِ الْكاذِبَةِ وَ الأَهْواءِ السَّاهِيَةِ فَيَسْتَحِلُّونَ الْخَمْرَ بِالنَّبِيذِ وَ السُّحْتَ بِالْهَدِيَّةِ وَ الرِّبا بِالْبَيْعِ:
«حرام خدا را با شبهات دروغين و خيالات واهى حلال مىشمرند، شراب