صيد ماهى مشغول شدند و از اين راه مال و ثروت فراوانى فراهم ساختند.
***
2- چه كسانى رهائى يافتند؟
ظاهر آيات فوق اين است كه: از آن سه گروه (گنهكاران، ساكتان و اندرزدهندگان) تنها گروه سوم از مجازات الهى مصون ماندند و به طورى كه در روايات آمده است: آنها هنگامى كه ديدند اندرزهايشان مؤثر واقع نمىشود ناراحت شدند و گفتند: ما از شهر بيرون مىرويم، شب هنگام به بيابان رفتند و اتفاقاً در همان شب كيفر الهى دامان دو گروه ديگر را گرفت.
و اما اين كه: بعضى از مفسران احتمال دادهاند تنها گروه گنهكار گرفتار عذاب شدند و ساكتان نيز رهائى يافتند با ظاهر آيات فوق به هيچ وجه سازگار نيست.
***
3- آيا هر دو گروه يك نوع كيفر داشتند؟
از آيات فوق، چنين برمىآيد كه: كيفر مسخ شدن، منحصر به گنهكاران بود؛ زيرا مىفرمايد: فَلَمَّا عَتَوْا عَنْ ما نُهُوا عَنْهُ ...: «هنگامى كه در برابر آنچه نهى شده بودند سركشى كردند ...».
ولى از طرفى از آيات فوق نيز استفاده مىشود كه تنها اندرزدهندگان از مجازات رهائى يافتند؛ زيرا مىفرمايد: أَنْجَيْنَا الَّذِيْنَ يَنْهَونَ عَنِ السُّوءِ: «آنها كه نهى از منكر مىكردند را رهائى بخشيديم».
از مجموع اين دو، چنين استفاده مىشود: هر دو گروه مجازات شدند، ولى مجازات مسخ، تنها مربوط به گنهكاران بود، و مجازات ديگران احتمالًا هلاكت و نابودى، هر چند گنهكاران نيز چند روزى پس از مسخ شدن- طبق روايات-