الْبَحْرِ».
و به ياد آنها بياور زمانى را كه «در روز شنبه از قانون پروردگار تجاوز مىكردند» «إِذْ يَعْدُونَ فِي السَّبْتِ».
زيرا روز شنبه روز تعطيل آنها بود و وظيفه داشتند، دست از كار و كسب و صيد ماهى بكشند و به مراسم عبادت آن روز بپردازند، اما آنها اين دستور را زير پا گذاردند.
پس از آن، قرآن آنچه را در جمله قبل سربسته بيان كرده بود، چنين شرح مىدهد: «به خاطر بياور آن هنگام را كه ماهيان در روز شنبه در روى آب آشكار مىشدند و در غير روز شنبه ماهى كمتر به سراغ آنها مىآمد» «إِذْ تَأْتيهِمْ حيتانُهُمْ يَوْمَ سَبْتِهِمْ شُرَّعاً وَ يَوْمَ لايَسْبِتُونَ لاتَأْتيهِمْ».
«سَبت» در لغت، به معنى تعطيل عمل براى استراحت است و اين كه: در قرآن در سوره «نبأ» مىخوانيم: وَ جَعَلْنا نَوْمَكُمْ سُباتاً: «خواب شما را مايه راحت شما قرار داديم» نيز اشاره به همين موضوع است.
روز شنبه را از اين جهت «يوم السَّبت» ناميدهاند كه برنامههاى كسب و كار معمولى در آن تعطيل مىشد، سپس اين نام بر اين روز باقى ماند.
بديهى است، جمعيتى كه در كنار دريا زندگى مىكنند، قسمت مهمى از تغذيه و درآمدشان از طريق صيد ماهى است، و گويا به خاطر تعطيلى مستمرى كه قبلًا در روز شنبه در ميان آنها معمول بود، ماهيان در آن روز احساس امنيت مىكردند و دسته، دسته به روى آب ظاهر مىشدند.
اما در روزهاى ديگر كه صيادان در تعقيب آنها بودند، در اعماق آب فرو مىرفتند!
اين موضوع، خواه جنبه طبيعى داشته، و يا يك جنبه فوقالعاده و الهى،