نكتهها:
1- زينت و تجمل از نظر اسلام
در مورد استفاده از انواع زينتها، اسلام مانند تمام موارد، حدّ اعتدال را انتخاب كرده است، نه مانند بعضى كه مىپندارند استفاده از زينتها و تجملات هر چند به صورت معتدل بوده باشد، مخالف زهد و پارسائى است، و نه مانند تجملپرستانى كه غرق در زينت و تجمل مىشوند، و تن به هر گونه عمل نادرستى براى رسيدن به اين عمل نامقدس مىدهند.
اگر ساختمان روح و جسم انسان را در نظر بگيريم مىبينيم تعليمات اسلام در اين زمينه درست هماهنگ ويژگىهاى روح انسان و ساختمان جسم او است.
توضيح اين كه:
به گواهى روانشناسان، حسّ زيبائى يكى از چهار بعد روح انسانى است، كه به ضميمه حسّ نيكى، و حسّ دانائى، و حسّ مذهبى، ابعاد اصلى روان آدمى را تشكيل مىدهند، و معتقدند تمام زيبائىهاى ادبى، شعرى، صنايع ظريفه، و هنر به معنى واقعى، همه مولود اين حسّ است.
با وجود اين چگونه ممكن است، يك قانون صحيح، اين حسّ اصيل را در روح انسان خفه كند، و عواقب سوء عدم اشباع صحيح آن را ناديده بگيرد؟!
لذا در اسلام: استفاده كردن از زيبائىهاى طبيعت، لباسهاى زيبا و متناسب، به كار بردن انواع عطرها، و امثال آن، نه تنها مجاز، كه به آن توصيه و سفارش نيز شده است، و روايات زيادى در اين زمينه از پيشوايان مذهبى در كتب معتبر نقل شده.
به عنوان نمونه در تاريخ زندگى امام حسن مجتبى عليه السلام مىخوانيم، هنگامى كه به نماز برمىخاست بهترين لباسهاى خود را مىپوشيد.