كثيف، مندرس و يا لباسهاى مخصوص منزل را در تن مىكنند و در مراسم عبادت خدا به همان هيأت شركت مىنمايند، كه متأسفانه هم اكنون نيز در ميان جمعى از بىخبران از مسلمانان معمول و متداول است.
در حالى كه طبق آيه فوق و رواياتى كه در اين زمينه وارد شده، دستور داريم بهترين لباسهاى خود را به هنگام شركت در مساجد بپوشيم.
در جمله بعد به مواهب ديگرى يعنى خوردنىها و آشاميدنىهاى پاك و پاكيزه اشاره مىكند و مىفرمايد: «از آنها بخوريد و بنوشيد» «وَ كُلُوا وَ اشْرَبُوا».
اما چون طبع زيادهطلب انسان، ممكن است از اين دو دستور سوء استفاده كند و به جاى استفاده عاقلانه و اعتدالآميز، از پوشش و تغذيه صحيح، راه تجملپرستى، اسراف و تبذير را پيش گيرد، بلافاصله اضافه مىكند: «ولى اسراف نكنيد كه خدا مسرفان را دوست نمىدارد» «وَ لاتُسْرِفُوا إِنَّهُ لايُحِبُّ الْمُسْرِفينَ».
«إِسْراف» كلمه بسيار جامعى است كه هر گونه زياده روى در كميت، كيفيت، بيهودهگرائى، اتلاف و مانند آن را شامل مىشود، و اين روش قرآن است كه به هنگام تشويق به استفاده كردن از مواهب آفرينش، فوراً جلو سوء استفاده را گرفته و به اعتدال توصيه مىكند.
***
در آيه بعد، با لحن تندترى به پاسخ آنها كه گمان مىبرند، تحريم زينتها و پرهيز از غذاها و روزىهاى پاك و حلال، نشانه زهد و پارسائى و مايه قرب به پروردگار است، مىپردازد و مىفرمايد: اى پيامبر «بگو چه كسى زينتهاى الهى را كه براى بندگانش آفريده و همچنين مواهب و روزىهاى پاكيزه را تحريم كرده است»؟ «قُلْ مَنْ حَرَّمَ زينَةَ اللَّهِ الَّتي أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّيِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ».
اگر اين امور، بد بود، خدا نمىآفريد، و اكنون كه براى استفاده بندگانش