گواه صدق دعوى پيامبر صلى الله عليه و آله است.
پس از آن به هدف نزول قرآن پرداخته، مىفرمايد: «اين قرآن به اين جهت بر من نازل شده است كه: شما و تمام كسانى را كه سخنان من در طول تاريخ بشر و پهنه زمان و در تمام نقاط جهان به گوش آنها مىرسد، از مخالفت فرمان خدا بترسانم و به عواقب دردناك اين مخالفت توجه دهم» «لِا نْذِرَكُمْ بِهِ وَ مَنْ بَلَغَ».
اگر مىبينيم در اينجا فقط سخن از «انذار» و بيم دادن، به ميان آمده- با اين كه معمولًا همه جا با بشارت همراه است- به خاطر اين است كه: سخن در برابر افراد لجوجى بوده كه اصرار در مخالفت داشتهاند. ضمناً با ذكر كلمه وَ مَنْ بَلَغَ: «تمام كسانى كه اين سخن به آنها مىرسد» رسالت جهانى قرآن، و دعوت عمومى و همگانى آن را اعلام مىدارد.
در حقيقت تعبيرى از اين كوتاهتر و جامعتر براى اداى اين منظور، تصور نمىشود، و دقت در وسعت آن مىتواند هر گونه ابهامى را در مورد عدم اختصاص دعوت قرآن به نژاد عرب، و يا زمان و منطقه خاصى برطرف سازد.
جمعى از دانشمندان از تعبيراتى مانند تعبير فوق، مسأله خاتميت پيامبر صلى الله عليه و آله را نيز استفاده كردهاند؛ زيرا طبق تعبير بالا پيامبر مبعوث به تمام كسانى كه گفتارش به آنها مىرسد، بوده و اين شامل تمام كسانى مىشود كه: تا پايان اين جهان به دنيا قدم مىگذارند.
از احاديثى كه از طرق اهل بيت عليهم السلام وارد شده، چنين استفاده مىشود:
منظور از ابلاغ قرآن، تنها به اين نيست كه عين متن آن به اقوام ديگر برسد حتى وصول ترجمههاى آن به زبانهاى ديگر نيز در مفهوم آيه وارد است.
در حديثى كه از امام صادق عليه السلام نقل شده درباره آيه فوق سؤال شده،