811 لَقَدْ سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّذينَ قالُوا إِنَّ اللَّهَ فَقيرٌ وَ نَحْنُ أَغْنِياءُ سَنَكْتُبُ ما قالُوا وَ قَتْلَهُمُ الأَنْبِياءَ بِغَيْرِ حَقٍّ وَ نَقُولُ ذُوقُوا عَذابَ الْحَريقِ
182 ذلِكَ بِما قَدَّمَتْ أَيْديكُمْ وَ أَنَّ اللَّهَ لَيْسَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبيدِ
ترجمه:
181- خداوند، سخن آنها را كه گفتند: «خدا فقير است و ما بىنيازيم»، شنيد! به زودى آنچه را گفتند، خواهيم نوشت؛ و (همچنين) به ناحق كشتن پيامبران را (مىنويسيم)؛ و به آنها مىگوئيم: «بچشيد عذاب سوزان را (در برابر كارهايتان!)».
182- اين به خاطر چيزى است كه دستهاى شما از پيش فرستاده (و نتيجه كار شماست) و به خاطر آن است كه خداوند، به بندگان (خود)، ستم نمىكند.
شأن نزول:
در شأن نزول اين آيه، كه درباره توبيخ و سرزنش يهود نازل شده است، «ابن عباس» مىگويد: پيامبر صلى الله عليه و آله نامهاى به يهود «بنى قينقاع» نوشت و در طى آن، آنها را به انجام نماز، پرداخت زكات، و دادن قرض به خدا دعوت نمود.
منظور از قرض، انفاق در راه خدا است كه براى تحريك حداكثر عواطف مردم از آن چنين تعبير شده است.
فرستاده پيامبر صلى الله عليه و آله به خانهاى كه مركز تدريس مذهبى يهوديان بود و «بيت المدارس» نام داشت وارد شد، و نامه را به دست «فنحاص» دانشمند بزرگ يهود داد.
او پس از مطالعه نامه، با لحن استهزا آميزى گفت: اگر سخنان شما راست