حَليمٌ».
آرى، قرآن مىگويد: آنهائى كه در ميدان احد فرار كردند شيطان آنان را به سبب پارهاى از اعمالشان به لغزش انداخت، اما خدا آنها را بخشيد.
و به اين ترتيب، به آنها مىآموزد كه براى كسب پيروزى در آينده بايد بكوشند نخست خود را تربيت كنند و دل را از گناه بشويند.
ممكن است منظور از گناهى كه سابقاً مرتكب شدهاند، همان گناه دنياپرستى، جمعآورى غنائم و مخالفت فرمان پيامبر صلى الله عليه و آله در بحبوحه جنگ بوده باشد.
يا گناهان ديگرى كه قبل از حادثه احد مرتكب شده بودند و نيروى ايمان را در آنها تضعيف كرده بود.
مفسر بزرگ مرحوم «طبرسى» در ذيل اين آيه، از «ابوالقاسم بلخى» نقل مىكند كه در روز احد همه مهاجرين و انصار جز 13 نفر (كه با پيامبر 14 نفر مىشدند) فرار كردند، از اين 13 نفر 8 نفر از انصار و 5 نفر از مهاجرين بودند كه در شخص اين افراد اختلاف شده به جز على عليه السلام و طلحه كه همه بالاتفاق گفتهاند، آنها فرار نكردند.
***