1- جمعى از مؤمنان بودند كه مىگفتند: بعد از اين، هر وقت با دشمن روبرو شويم، پشت نخواهيم كرد، و فرار نمىكنيم، ولى به گفته خود وفا نكردند، و در روز «احد» فرار نمودند، تا آنجا كه پيشانى پيامبر صلى الله عليه و آله و دندان مبارك او شكسته شد.
2- هنگامى كه خداوند ثواب شهداى «بدر» را بيان كرد، جمعى از صحابه گفتند: حال كه چنين است، ما در جنگهاى آينده، تمام نيروى خود را به كار خواهيم گرفت، ولى در «احد» فرار كردند، آيه فوق نازل شد و آنها را سرزنش نمود.
3- جمعى از مؤمنان، پيش از آنكه حكم جهاد نازل شود مىگفتند: اى كاش! خداوند بهترين اعمال را به ما نشان مىداد تا عمل كنيم، چيزى نگذشت كه خداوند به آنها خبر داد: «افضل اعمال، ايمان خالص و جهاد است، اما اين خبر آنها را خوش نيامد، و تعلل ورزيدند، آيه نازل شد و آنها را ملامت كرد». «1»
تفسير:
پيكارگرانى همچون سدّ فولادين!
آغاز اين سوره نيز، سخن از تسبيح خداوند است و به همين جهت آن را جزء سورههاى «مسبحات» (سورههائى كه با تسبيح خدا شروع مىشود) شمردهاند.
مىفرمايد: «آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است، همه، تسبيح خدا مىگويند» «سَبَّحَ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْا رْضِ». «2»