تعبير به «شَكُور» كه يكى از اوصاف خدا است، دليل بر اين است كه:
خداوند از بندگانش به وسيله پاداشهاى عظيم، تشكر مىكند، و «حَلِيم» بودن او، اشاره به مسأله آمرزش گناهان، و عدم تعجيل در عقوبت بندگان است.
***
و بالاخره، در آخرين آيه مىفرمايد: «او آگاه از پنهان و آشكار است و قدرتمند و حكيم است» «عالِمُ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ».
از اعمال بندگان مخصوصاً انفاقهاى آنها، در نهان و آشكار، با خبر است، و اگر از آنها تقاضاى وامى مىكند، نه به خاطر نياز و عدم قدرت است، كه به خاطر كمال لطف و محبت است، و اگر اين همه پاداش در برابر انفاقها به آنها وعده مىدهد، اين نيز مقتضاى حكمت او است.
و به اين ترتيب، اوصاف پنجگانه خداوند كه در اين آيه و آيه قبل به آن اشاره شده، همگى نوعى ارتباط با مسأله انفاق در راه او دارد، ولى توجه به اين صفات پنجگانه خداوند، علاوه بر مسأله تشويق به انفاق، انسان را در مسأله اطاعت پروردگار به طور كلى، و خوددارى از هرگونه گناه مصممتر مىكند و به او قوت قلب و نيروى اراده و روح تقوا مىبخشد.
***
نكته:
يك حديث پر معنى
در حديثى از پيغمبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله آمده است: ما مِنْ مُولُودٍ يُولَدُ إِلَّا فِى شَبْابِيْكِ رَأْسِهِ مَكْتُوبٌ خَمْسُ آياتٍ مِنْ سُورَةِ التَّغابُنِ:
«هيچ نوزادى متولد نمىشود مگر اين كه در مشبكهاى سرش پنج آيه از