مَعْلُومٍ: «بگو تمام اولين و آخرين* در ميعاد روز معينى جمع مىشوند» و از آن به خوبى استفاده مىشود كه: رستاخيز همه انسانها در يك روز است.
آنگاه مىافزايد: «آن روز، روز تغابن است» «ذلِكَ يَوْمُ التَّغابُنِ».
روزى است كه «غابن» (برنده) و «مغبون» (بازنده) شناخته مىشوند، روزى كه، روشن مىشود، چه كسانى در تجارت خود در عالم دنيا، گرفتار غبن، زيان و خسران شدهاند؟
روزى است كه، جهنميان جايگاه خالى خود را در بهشت مىبينند، و تأسف مىخورند، و بهشتيان جاى خالى خود را در دوزخ مىبينند و خوشحال مىشوند؛ زيرا در حديث آمده است: هر انسانى جايگاهى در بهشت، و جايگاهى در دوزخ دارد، هر گاه به بهشت برود، جايگاه دوزخيش به دوزخيان واگذار مىشود، و هر گاه به جهنم برود، جايگاه بهشتيش به بهشتيان «1» و تعبير به «ارث» در آيات قرآن در اين مورد، احتمالًا ناظر به همين مطلب است.
به اين ترتيب، يكى ديگر از نامهاى قيامت «يوم التغابن» روز ظهور غبنهاست. «2»
سپس، به بيان حال مؤمنان در آن روز پرداخته، مىافزايد: «كسى كه ايمان به خدا آورد و عمل صالح انجام دهد، خداوند سيئات او را مىپوشاند و از بين مىبرد، و او را در باغهائى از بهشت وارد مىكند كه از زير درختانش نهرها جارى است، جاودانه تا ابد در آن مىمانند، و اين پيروزى بزرگى است» «وَ مَنْ