مىفرمايد: «پرهيزگاران در باغهاى بهشت و در ميان چشمهها قرار دارند» «إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَ عُيُونٍ».
درست است كه باغ، طبيعتاً داراى نهرهاى آب است، اما لطفش در اين است كه چشمهها از درون خود باغ بجوشد، و درختان را دائماً مشروب كند، اين امتيازى است كه باغهاى بهشت دارد، نه يك نوع چشمه، كه انواع مختلفى از چشمهها در آن موجود است. «1»
***
آن گاه به نعمتهاى ديگر بهشتى اشاره كرده، و به صورت سربسته مىگويد: «آنچه را كه پروردگارشان به آنها مرحمت كرده دريافت مىدارند» «آخِذِينَ ما آتاهُمْ رَبُّهُمْ».
يعنى، آنها با نهايت ميل، اشتياق، كمال رضا، رغبت و خشنودى اين مواهب الهى را پذيرا مىشوند.
و در دنبال آيه مىافزايد: اين پاداشهاى عظيم بىجهت نيست، «آنها پيش از آن، در سراى دنيا از نيكوكاران بودند» «إِنَّهُمْ كانُوا قَبْلَ ذلِكَ مُحْسِنِينَ». «2»
احسان و نيكوكارى كه در اينجا آمده، معنى وسيعترى دارد، كه هم اطاعت خدا را شامل مىشود، هم انواع نيكىها به خلق خدا!
***
آيات بعد، به توضيح چگونگى نيكوكار بودن آنها، پرداخته، سه وصف را از