16 وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ وَ نَعْلَمُ ما تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ
17 إِذْ يَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّيانِ عَنِ الْيَمِينِ وَ عَنِ الشِّمالِ قَعِيدٌ
18 ما يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ
ترجمه:
16- ما انسان را آفريديم و وسوسههاى نفس او را مىدانيم، و ما به او از رگ قلبش نزديكتريم!
17- (به خاطر بياوريد) هنگامى را كه دو فرشته راست و چپ كه ملازم انسانند اعمال او را دريافت مىدارند.
18- انسان هيچ سخنى را بر زبان نمىآورد مگر اين كه، فرشتهاى مراقب و آماده براى (ضبط) آن است!
تفسير:
كمترين سخنان شما را هم مىنويسند!
در اين آيات، بخش ديگرى از مسائل مربوط به معاد مطرح مىشود، و آن مسأله ثبت و ضبط اعمال انسانها براى روز حساب است.
نخست، از علم بىپايان خدا و احاطه علمى او به انسانها سخن گفته، مىفرمايد: «ما انسان را آفريديم و وسوسههاى نفس او را مىدانيم» «وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ وَ نَعْلَمُ ما تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ».