ديگرى است بر آنچه در آيات گذشته، پيرامون مسائل مادى و دلبستگىهاى مردم به آن و انفاق در راه خدا آمده است.
مىفرمايد: «بدانيد شما همان جمعيتى هستيد كه دعوت براى انفاق در راه خدا مىشويد، بعضى از شما اين فرمان الهى را اطاعت مىكنند، در حالى كه بعضى بخل مىورزند» «ها أَنْتُمْ هؤُلاءِ تُدْعَوْنَ لِتُنْفِقُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَمِنْكُمْ مَنْ يَبْخَلُ».
در اينجا اين سؤال مطرح مىشود كه، در آيات قبل گفته شد، خداوند اموال شما را مطالبه نمىكند، چگونه در اين آيه، دستور به انفاق فى سبيل اللَّه داده شده است؟
ولى، دنباله آيه، در حقيقت به اين سؤال از دو راه پاسخ مىدهد: نخست مىگويد: «كسى كه در انفاق بخل كند، نسبت به خود بخل كرده است» «وَ مَنْ يَبْخَلْ فَإِنَّما يَبْخَلُ عَنْ نَفْسِهِ». «1»
چرا كه نتيجه انفاقها، هم در دنيا به خود شما بازمىگردد، زيرا فاصلههاى طبقاتى كم مىشود، آرامش و امنيت در جامعه حكمفرما مىگردد، محبت و صفا و صميميت جاى كينه و عداوت را مىگيرد، اين پاداش دنيوى شما است.
و هم در آخرت، در برابر هر درهم و دينارى، مواهب و نعمتهائى به شما ارزانى مىدارد كه هرگز به فكر بشرى خطور نكرده است، بنابراين، هر قدر بخل كنيد به خودتان بخل كردهايد!
به تعبير ديگر، مسأله انفاق در اينجا بيشتر ناظر به انفاق براى جهاد است و تعبير به فى سبيل اللَّه نيز، تناسب با همين معنى دارد، و واضح است كه هر