21 أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَسَلَكَهُ يَنابِيعَ فِي الْأَرْضِ ثُمَّ يُخْرِجُ بِهِ زَرْعاً مُخْتَلِفاً أَلْوانُهُ ثُمَّ يَهِيجُ فَتَراهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ يَجْعَلُهُ حُطاماً إِنَّ فِي ذلِكَ لَذِكْرى لِأُولِي الْأَلْبابِ
22 أَ فَمَنْ شَرَحَ اللَّهُ صَدْرَهُ لِلْإِسْلامِ فَهُوَ عَلى نُورٍ مِنْ رَبِّهِ فَوَيْلٌ لِلْقاسِيَةِ قُلُوبُهُمْ مِنْ ذِكْرِ اللَّهِ أُولئِكَ فِي ضَلالٍ مُبِينٍ
ترجمه:
21- آيا نديدى كه خداوند از آسمان آبى فرستاد و آن را به صورت چشمههائى در زمين وارد نمود، سپس با آن زراعتى را خارج مىسازد كه رنگهاى مختلف دارد؛ بعد آن گياه خشك مىشود به گونهاى كه آن را زرد و بىروح مىبينى؛ سپس آن را در هم مىشكند و خرد مىكند؟! در اين مثال تذكّرى است براى خردمندان (از ناپايدارى دنيا)!
22- آيا كسى كه خدا سينهاش را براى اسلام گشاده است و بر فراز مركبى از نور الهى قرار گرفته (همچون كوردلان گمراه است؟!) واى بر آنان كه قلبهائى سخت در برابر ذكر خدا دارند! آنها در گمراهى آشكارى هستند!
تفسير:
آنها كه بر فراز مركبى از نورند
در اين آيات، بار ديگر قرآن به دلائل توحيد و معاد باز مىگردد، و بحثهائى را كه در آيات گذشته پيرامون كفر و ايمان بود، تكميل مىكند.
از ميان آثار عظمت و ربوبيت پروردگار در نظام جهان هستى، انگشت روى مسأله «نزول باران» از آسمان مىگذارد، آن گاه پرورش «هزاران رنگ» از