متقين را با گردنكشان طاغى مقايسه كرده، و سرنوشت هر دو گروه را در قيامت شرح مىدهد، و در مجموع بحثهاى آيات گذشته را تكميل مىكند. نخست، به عنوان يك جمعبندى از سرگذشت انبياى پيشين، و نكات آموزنده زندگى آنها مىفرمايد: «اين يك تذكر و يادآورى است» «هذا ذِكْرٌ». «1»
آرى، هدف، از بيان فرازهائى از تاريخ پرشكوه آنان، داستانسرائى نبود، هدف، ذكر و تذكر بود، همان گونه كه از آغاز اين سوره، روى اين مسأله تكيه شده: «ص وَ الْقُرْآنِ ذِى الذِّكْرِ».
هدف، بيدار ساختن انديشهها، بالا بردن سطح معرفت و آگاهى، و افزودن نيروى مقاومت و پايدارى در مسلمانانى است كه اين آيات براى آنها نازل شده است. «2»
سپس، مسأله را از صورت خصوصى و بيان زندگى انبياء، درآورده، شكل كلى به آن مىدهد، سرنوشت «متقين» را به طور عموم مورد بحث قرار داده، مىفرمايد: «براى پرهيزگاران حسن مرجع و محل بازگشت نيكوئى است» «وَ إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ لَحُسْنَ مَآبٍ». «3»
***
بعد از اين جمله كوتاه و سربسته، كه خوبى حال آنها را اجمالًا ترسيم مىكند، با استفاده از روش اجمال و تفصيل- كه روش قرآن است- به شرح آن پرداخته مىگويد: «بازگشت آنها به باغهاى جاويدان بهشت است كه درهايش به